Afgelopen week werd mij gevraagd hoe ik met mijn paniekaanvallen omga. Dus heb ik verteld over mijn scenario-denken. Kort gezegd beleef ik in mijn gedachtewereld de voorgenomen activiteit een paar keer. Zoals een bezoek aan een drukke omgeving of aan een droevige activiteit (ziekenbezoek, afscheid enz.). Ik stel me dan de reis / activiteit in gedachte voor en denk na over de momenten waarop ik mogelijk een paniekaanval zal krijgen. Dan vul ik de vraag 'wat moet ik dan doen?' in.
Onze honden waren wat dat betreft een goed 'excuus'. Dan zei ik dat ik naar huis zou gaan om de hond uit te laten. En als de hond mee was, dan ging ik wandelen. Of ik onttrok me op een andere manier aan de drukte, zoals even buiten op een rustige plek bijkomen. Dat vooraf gedachte scenario (wat ik diverse keren in gedachte herhaal) geeft mij het gevoel het gebeuren al meegemaakt te hebben. Het komt vertrouwd / bekend over. Dus zie ik er minder tegenop.
Meestal krijg ik als voorteken het gevoel dat mijn hoofd overloopt van de prikkels. Als ik onderweg ben, is dat een teken om te pauzeren. Dus lette ik onderweg ook op rustplaatsen. Er was een tijd waarin ik die aanvallen spontaan kreeg. Nu krijg ik ze meestal wanneer er te veel prikkels zijn, het te druk is.
Mijn gesprekspartner vond het een interessante methode om zelf uit te proberen.
Soms vergelijk ik het met het bekijken van de vluchtroutes in gebouwen. Daar let ik na de entree ook altijd op. Alleen met dit verschil : ik doe dat niet vanwege een bepaalde angst of zo. Meer preventief, vanwege onze/mijn veiligheid.