Nog steeds wennen

Gisteren was ik wat laat uit de loods teruggekomen. Met gevolg, dat ik mijn middagwandeling gemist heb. Ik besloot daarom vlak voor het eten alsnog te gaan. Dit keer, vanwege het late tijdstip, koos ik voor de route die ik vaak met Fenna liep. Dat was een rare gewaarwording. Ik voelde me toen echt alleen. Op de andere (nieuwe) routes heb ik daar geen last van.
Als ik thuiskom, mis ik dat koppie dat nieuwsgierig achter de huiskamerdeur door de ruit de gang in blikt. De staart zachtjes wiegend. Als ik 's morgens de huiskamer betreed zie ik een lege plek. Een 'dag tuttie' is niet meer nodig. En als ik 's avonds naar bed ga, hoef ik haar geen aai meer over haar koppie te geven als een soort welterusten. Het is allemaal nogal snel gegaan. Het moet nog slijten.