Sprekend over het pensioen en de vooruitzichten ervan tijdens de actieve loopbaan, raakt meneer wat in mineur. Hij had de start van zijn pensioen liever anders begonnen.
Meneer werkte bij de overheid. Ergens tussen de 50 en 60 jaar kreeg hij een nieuwe chef. Die vroeg meneer of ie geen belangstelling had om met de VUT te gaan. Meneer wilde liever tot zijn 65ste blijven werken, omdat het zo leuk was. Daar kwam snel verandering in. Meneer kwam alleen te zitten op een kamer en een week of wat later waren zijn pc en printer en de telefoon verdwenen. Navraag bij de nieuwe chef kreeg ie te horen, dat ie toch geen werk meer zou krijgen. Meneer is toen thuis gaan zitten, maar wel met de schriftelijke mededeling dat ie beschikbaar blijft voor werk. Hij was helaas geen lid van een vakbond en had besloten het zelf uit te vechten. Zonder advocaat. Het verhaal eindigde ermee, dat meneer uiteindelijk gewoon op z'n 65ste met pensioen gegaan is. Tot die tijd vermaakte hij zich thuis. Maar hij hield er wel een nare nasmaak aan over.
Ik ken meer van dat soort verhalen. Over werknemers die na 30 tot 40 jaar uitgerangeerd werden en op een zeer onplezierige wijze de tent uitgegooid zijn. In alle gevallen begon de ellende met de komst van een nieuwe of een interim leidinggevende. De interims staan bekend als meeuwen. Ze komen met veel gekrijs binnen, schijten de boel onder en gaan er met een volgevreten pens weer vandoor. Ik heb er weleens een 'gevangen'. 😏