In de auto dacht ik wat meer na over mijn eigen leven. Als jochie heb ik me vaak een geluksvogeltje gevoeld. Vanaf mijn tienertijd kwam meer het zondagskind naar voren. Men schreef mijn 'geluk' toe aan het feit, dat ik een zondag geboren ben.
Tijdens en na mijn depressie heb ik, zo terugkijkend, het gevoel gekregen dat ik 'gedragen' wordt. Geleid door een positief iets of iemand, waardoor ik vaak de juiste beslissingen nam en dingen deed. Soms ten koste van mezelf, hoe gek dat ook mag klinken. In die gevallen was er sprake van hogere doelen. Over doelen gesproken, ik weet waarom ik hier ben. Ik ben er om anderen te helpen. Daarbij ben ik soms mezelf vergeten. In mijn leven stond eerst mijn werk voorop. Bedoeld vanwege de opbouw van mijn eigen toekomst. Later werd het werk wat verdrongen door een gezin. Met de kinderen voorop. Daarvoor was wel inkomen nodig.
Het lukte mij heel lang niet om meer vrije dagen te krijgen. Zelfs niet met vermindering van het salaris. Ik had vaak maar 21 vakantiedagen. Later werden dan er zo'n 25. Maar ik vond dat nog te weinig. Ik wilde meer tijd besteden aan ons gezin. Ik ben daarin zelfs zo ver gegaan, dat ik per maand 400 gulden wilde inleveren om jaarlijks 5 dagen meer vakantie te krijgen. Vijf dagen minder werken per jaar, betekende voor mijn werkgever 5 dagen minder omzet. Die gemiste omzet per jaar, heb ik omgerekend naar een maandbedrag, dat van mijn salaris ingehouden mocht worden. Helaas werd ook dat voorstel afgewezen.
Uiteindelijk werd ik via gebeurtenissen naar andere werkgevers geleid. Ik had plots 42 dagen verlof en werkte slechts 32 uur in de week! Maar toen waren de kinderen al zo groot geworden en doorliep ik zelf een mindere periode. Maar aan het eind van die donkere tunnel dacht ik toch weer : Het zit mee.