Het zit nu eenmaal in me. Vastgebakken. Al op vrij jonge leeftijd had ik het al in me; eerst organiseren, dan aan het werk. Ooit op 13 jarige leeftijd als spelverdeler bij het volleybal begonnen. Later tot groepscommandant gebombardeerd. Tot dan zonder enige ervaring op het gebied van leidinggeven. Ik deed het op gevoel en vanuit de filosofie van wat ik zelf fijn zou vinden en zou accepteren. Zo ben ik in de jaren 70 ook afdelingshoofd en groepsleider geworden aan het begin van mijn loopbaan. Louter terugvallend op mijn gevoel en beperkte ervaring. Eind jaren 70 kreeg ik mijn eerste opleiding op het gebied van (project)management. Sindsdien pak ik de meeste activiteiten als een project aan. De methode sloot mooi aan bij mijn werkwijze tot dan.
Eerst de organisatie neerzetten (wie doet wat en wanneer), zelf wat aan voorbereidingen doen en dan bij de verantwoordelijken voor de uitvoering de vinger aan de pols houden. Medewerkers zagen alleen het laatste. Daarom vonden ze projectmanagement een luizenbaan. 😃Zelfs als ik een klus alleen doe, is dat mijn aanpak. Dan houd ik mezelf in de smiezen voor wat betreft mijn werkzaamheden.
Ik vind het inzetten van een checklist / actielijst ook erg handig. Zelfs als we op zoek gaan naar bijvoorbeeld een auto. Dan hoef ik enkel af te vinken. Open gebleven vakjes na een bezoekje aan een garage kunnen showstoppers zijn. Vooral sinds mijn geheugen minder geworden is, vind ik dergelijke lijstjes erg handig. Ik las er al in mijn tienertijd over. In de motorsport werden in de jaren 60 ook al checklists gebruikt.
Voor de caravan / het kamperen hanteer ik ook zo'n lijst. Die wordt vooral tijdens de trips bijgewerkt met nieuwe punten. Eenmaal weer thuis kan ik ze dan puntsgewijs afhandelen.
Of het nu een reparatie betreft, klussen in de loods, het koken van een maaltijd of een feestje organiseren : alles is een project.