Het is nu bijna 22.00 uur. Rond deze tijd liet ik Fenna dagelijks voor de laatste keer uit. Daarna was het bedtijd. Als het koud was en ik geduldig stond te wachten terwijl ze stond te snuffelen, dacht ik aan een warm bed. Er was een periode in mijn leven, dat ik flink kou leed. Nee, niet toen in nog een jochie was. Ook al hadden we maar 1 kachel in huis en stonden de ijsbloemen 's morgens op de ramen. Nee, dat was in de winter van 1969 - 70. Toen sliep ik drie weken in een tentje in West Duitsland. Brrr. En toch heeft die periode mij veel goeds gebracht, afgezien van een paar wintertenen. Als ik zo in de kou stond te wachten op mijn snuffelende tuttie, relativeerde ik die situatie met mijn ervaringen in dat tentje : het kan altijd erger. Ik hoefde straks niet naar een onverwarmd tentje in de sneeuw, maar naar een warme huiskamer. "Bitte Fraulein, schiet op! De baas heeft het koud!" Die tijd is dus voorbij.