In mijn jeugd noemden wij het de padvinderij. We, mijn broers en ik, hadden er ziet zoveel mee. Onze pa vond het een goede zaak, want hij was zelf ook op de scouting geweest. Ook gestuurd en dus verplicht. Onze outfit, we begonnen bij de welpen, kochten in een winkeltje op de hoek van de Kaasmarkt in Leiden. Ergens op een bovenetage. Zomers genoten we wat meer dan 's winters. De korte broek in de koude maanden was daar debet aan. Op zich was het kamperen, vuurtje stoken en andere activiteiten in de buitenlucht best wel leuk. Een keer per jaar werden marsen gehouden. De St Joris Marsen begonnen bij het Witte Huis in Oegstgeest. Na afloop kreeg ik een medaille. Daar werden elk jaar bandjes met een volgnummer aan toegevoegd. Later gingen mijn oudere broer en ik over op de scouts. Ons petje werd vervangen door een groene baret. Net echt. We kregen ook een stok en kousen met een stukje groene franje. Zonder het te beseffen werd ik al voorbereid op mijn militaire diensttijd. Toen werd de stok een geweer. De organisatie van meneer Baden Powell was ook op militaire leest geschoeid. Toen onze jongste zoon naar de scouting wilde, heb ik hem daarvan niet weerhouden. Ik bedoel, kinderen moeten nu eenmaal zelf hun weg in het leven weten te vinden.
Van die marsen heb ik nog steeds de medaille (foto). Nostalgie.
