Toen ik voor Vluchtelingenwerk aan de slag ging, heb ik persoonlijk geen zwijgplicht of geheimhouding hoeven te ondertekenen. Dat is namelijk iets waar ik gedurende mijn loopbaan in de detachering nadrukkelijk op lette. Net zoals op de interne accountancy, die het vaak laat afweten. In het algemeen gingen bedrijven vrij gemakkelijk om met ingehuurde / tijdelijke krachten. Het biedt mij de vrijheid te vertellen over mijn ervaringen. Dus ook over Vluchtelingenwerk. Voor velen is dat een koude douche of stelt men dat mijn ervaringen niet op waarheid zouden berusten. Impliciet noemen ze mij een leugenaar. Het zal wel. Zelf hoorde ik tijdens een vakantie hoe een tweetal werknemers van een soortgelijke organisatie onwaarheden vertelden aan andere tafelgasten. Toen ik zei een collega van hen geweest te zijn (zij het bij een andere vestiging) en ik hun beweringen met praktijkgevallen tegensprak, verlieten zij haastig de dis. Er werd op mijn locatie bewust veel onder de tafel gehouden. Voor mijn entree had ik een heel ander beeld van Vluchtelingenwerk. Maar de werkelijkheid was anders. Er werd veel verzwegen of als off the record (niet in het dossier) afgehandeld. Het was daar heel erg politiek correct. Mijn ervaringen sloten wel aan op de openhartige verhalen van een aantal 'vluchtelingen' van het Afrikaans continent. En dan zijn er nog de criminele activiteiten en/of overtredingen waarover slachtoffers zich niet openlijk mochten beklagen, zoals in Kampen en Ter Apel.
