Voor niets

Mijn opa's en oma's hebben in een zeer moeilijke periode geleefd. Ze hebben de Eerste Wereldoorlog meegemaakt, de crisis van de jaren 30, de Tweede Wereldoorlog, de oorlog in Indië (in de politiek "Politionele acties" genoemd), de jaren van een smalle beurs en opbouw, de Korea-oorlog en de Koude Oorlog.
Mijn ouders hebben de crisis van de jaren 30 nog bewust meegemaakt. En alles wat daarna gekomen is ook. Er waren voor hen ook wel lichtpuntjes voor beide generaties. Zoals de komst van de AOW en het aardgas. Maar het belangrijkste was, dat hun kinderen het beter zouden hebben en op hun taken voorbereid waren.

Soms vraag ik me af hoe zij zouden reageren op wat er nu speelt en wat er van Nederland terecht gekomen is. Ik weet zeker dat vooral mijn pa zich inmiddels al diverse keren in zijn graf heeft omgedraaid. Ja pa, daar heb je toen ooit zes jaar lang je leven voor gewaagd. Voor mensen die nu dit allemaal uitvreten. Voor het woke volk, voor de slappe leiders die er een rotzooi van gemaakt hebben. En wat Defensie betreft, is het nog erger dan voor de oorlog.
Wij, de babyboomers, hebben ons best gedaan om verder op te bouwen wat jullie stoere generatie na de oorlog van 40-45 voor ons weer opgebouwd heeft. Dat ging een paar decennia vrij goed. Maar toen is de afbraakpolitiek is gaan heersen. De slappe hap, de domoren kregen het voor het zeggen. Het vechten en bevrijden van ons landje lijkt voor niets te zijn geweest. Sorry, pa. Ons landje is weer bezet. Door Amerika, de EU en ene Klaus Adolf Schwab. Van een bevrijding zoals toen, is geen spraken. Daarvoor ontbreken sterke mannen en vrouwen. Van het zinkend schip dat Nederland heet, hebben de Haagse ratten en hun kapitein inmiddels als eerste de reddingsboten bezet.