Toen ik de eerste keer vader werd, dacht ik : "Wat nu?" Ik had niet veel voorbeelden meegekregen van het vaderschap. Mijn pa was weinig thuis, we zijn voornamelijk opgevoed door onze moeder. Afgezien van wat spelletjes heeft mijn pa nooit iets met mij / ons (jongens) ondernomen. Hij was nogal afstandelijk ten opzichte van ons.
Ik heb voor een groot deel datgene wat ik toen gemist heb zelf in de opvoeding als vader gestopt. Dat was wel vanuit de gedachte om ze geleidelijk los te laten. In de geest van : het beste wat ik voor de jongens kan doen, is steeds minder voor ze doen. Ze moesten immers leren om op eigen benen te staan en niet om de haverklap 'pappa!' of 'mamma!' gaan roepen. Dat laatste deden ze dan nog wel, omdat ze net als ik vaak dingen kwijt raakten. 😅 Als moeder moet je dan ook zeggen : "Ik weet niet waar dat ligt.", anders blijven ze vragen hè.
Het is niet zo dat ik me na verloop van tijd onttrok aan de opvoeding. Natuurlijk niet! Ik hield enkel een vinger aan de pols. Die vinger ging van 24/7 terug naar af en toe. Want ik blijf natuurlijk wel vader. Om die reden help ik ze nog soms. Gevraagd en ongevraagd. Dat geldt ook voor adviezen; gevraagd en ongevraagd. Zodat ze later niet kunnen zeggen : "Waarom heeft pa mij dat niet gezegd?" Voor de rest leiden ze een zelfstandig leven. Ik ben niet alleen tevreden, maar ook trots op elk van hen.