Vanmorgen zijn we op de fiets gestapt en Fenna in haar kar. We zijn naar Aalten gereden. Met een heerlijk windje, een zonnetje en geregeld in de schaduw. Langs het fietspad stonden geregeld rijen bomen. Da's pas fietsen! De fietspaden waren wel bezaaid met takken en bladeren. Stella, de ezel van Sonja, kreeg een tak tussen de spaken. Daardoor schoot de bevestiging van het voorwielspatbord los. Dat heb ik toen maar provisorisch vastgezet met een stuk elastiek. Een mens moet toch wat.
In Aalten hebbe wij de lunch gebruikt op een terras, onder de parasols. Toen wij op onze bestelling zaten te wachten, kwam er een stel aan. De man zat voorop in een soort rolstoel. De vrouw erachter. Zij trapte het elektrisch voertuig vooruit. Meneer was gedeeltelijk verlamd aan de rechter kant. Om hen niet te ver te laten lopen, boden we hen een plaats aan 'onze' tafel aan. De twee stoelen aan de andere kant waren vrij.
We raakten al snel in gesprek met het Duitse stel. Ze waren vanuit hun woonplaats Bocholt op weg naar Doetinchem. Gewoon voor hun plezier. Ze konden goed Nederlands verstaan en ook vrij goed spreken. Soms vervielen ze even in hun eigen taal.
Meneer was zo'n twee jaar eerder door een herseninfarct getroffen. Hij was toen helemaal verlamd. Het had een grote impact op het gezin. Ze straalden beiden een hoge mate van optimisme uit. Ze waren beiden gericht op datgene wat nog wèl kon. Ze hadden de fiets nog maar pas en besloten deze trip te maken. Ze overnachten in hotels. Knap hoor! We hoorden ook hoe ze hun situatie relativeerden. ze hebben ergere gezien.
Weer terug op de camping heb ik het spatbordje van Stella gerepareerd. Het was losgeschoten op een punt waar een kunststof deel gemonteerd was. Dat deel bestond uit 2 helften, die op elkaar geklikt waren. Nadat ik het vorkje had losgemaakt kon ik de delen weer op elkaar klikken.