Het overkomt me steeds vaker : mijn lichaam herinnert me aan mijn leeftijd. Vanmiddag was het weer zover. Ik zat op de grond om een koppelplaatje aan een paal te schroeven. Lekker ontspannen zitten om laag bij de grond het werk te doen. Ik hoefde zo niet te bukken. Mijn rug was blij.
Er stonden stoelen en een tafel om me heen. Voor het gemak had ik ze wat opzij geschoven en was met de doos schroeven en de schroefmachine op de werkplek gaan zitten. Toen ik klaar was, dacht ik 'even' weer overeind te komen. Maar toen ik me een kwart slag draaide om overeind te komen, bleef ik als aan de grond geschroefd zitten! Het lukte me in die kleine ruimte niet te gaan staan. Als eerste dacht ik even op handen en knieën te gaan om vervolgens tussen de stoelen door overeind te komen. Maar bij nader inzien leek me dat een wat raar gezicht, ook al kon men mij vanaf de straatkant niet zien. Ik miste in het beeld dat ik in mijn hoofd had, een groot zwaar kruis. Om hulp roepen was helemaal uit den boze. Dan zou ik me door een vrouw overeind hebben moeten laten trekken. Ik ben toch geen ouwe zak?
Ik heb me maar aan de stoelen omhoog gehesen, door mijn ellebogen op de stoelen links en rechts te plaatsen. Ik ben toch nog zo sterk, dat ik mijn vermoeide lijf omhoog kreeg. Ik slaakte opgelucht een zucht. Ik word oud. Volgende keer maar even de emmer op z'n kop zetten en daarop gaan zitten.