Als ik voorstellen had gemaakt om veranderingen in organisaties teweeg te brengen, dan moesten ze gepresenteerd worden aan de directie en/of personeel. Ik stelde geen eisen vooraf. Ik gaf wel aan het begin van een presentatie aan, wanneer men vragen mocht stellen. Bijvoorbeeld na de behandeling van een van de onderwerpen of pas aan het eind van de presentatie. In het algemeen wist ik natuurlijk vaak tot in de details waarover ik sprak. En mocht het niet zo zijn, dan reageerde ik oprecht door te zeggen : "Dat ga ik voor je uitzoeken en kom er dan en dan (tijdstip genoemd) op terug." En dat deed ik dan ook. Kortom, ik stond voor mijn voorstellen / oplossingen en ontweek nooit vragen.
Ik werd aan mijn aanpak herinnerd, toen ik las over de voorwaarden waaronder Mark Rutte bij een tv programma zijn opwachting zou maken. Rutte gaf aan welke vragen er wel en niet gesteld mogen worden. Het is een standaard procedure van dames en heren politici die gehanteerd wordt bij interviews en tafelgesprekken. Dat soort quasi spontane gesprekken zijn volledig voorgekookt en worden vanuit de regiekamer door middel van oortjes strak in de hand gehouden.
De aanpak geeft naar mijn idee aan, dat de betreffende gasten niet geconfronteerd willen worden met 'lastige' vragen. Dat kan twee redenen hebben. Of ze weten het antwoord niet (gebrek aan kennis) of ze willen niet geconfronteerd worden met een andere waarheid. Al met al vind ik het een laffe houding van de dames en heren politici, die weer eens aangeeft met welk matig niveau (kennis en kunde) we te maken hebben.
Ander blogs en websites
▼