Tevreden en trots

Al met al zijn we tevreden over onze aanpak en trots op waar ze nu mee bezig zijn. Ik heb het over onze kinderen en hun aanhang. Voordat we zelf aan kinderen begonnen, hebben wij geregeld over de opvoeding van hen gesproken. Nee, daarbij hadden wij geen hulp nodig van bladen als Ouders van Nu of Dr Spock.  Als basis namen we de opvoeding van onszelf en opgedane ervaringen. Daaraan hebben we met ons boerenverstand wel een en ander veranderd en toegevoegd. Tijden en inzichten veranderen immers. Onze ouders kwamen ook uit een andere tijd en hadden ook hun eigen inzichten.
We hebben ons nauwelijks afgevraagd of we het juiste (in onze ogen) deden. We keken ook om ons heen, om te zien hoe anderen het deden. Echt twijfels hadden wij niet. Net zoals wij worden kinderen door anderen beïnvloed en heeft de alsmaar veranderende maatschappij ook zo z'n invloed.
Onze kids moesten geregeld naar buiten. Ook toen de computerspelletjes in zwang raakten en de tv uitzendingen ook overdag plaatsvonden.
Tegenwoordig lijkt het alsof er alleen nog de telefoon is. Zelfs voor de ukkies. Als een soort van zoethoudertje. En dan kijken ze soms ook nog naar filmpjes die niet voor hen geschikt zijn. Want toezicht en/of beveiliging ontbreekt vaak. Dat deden wij dus anders. Niet beter, maar anders.
Van dat soort gedoe  hadden wij als jonge ouders geen last van. Ook al hoorden we toen om ons heen het geklaag van ouders over hoge telefoonrekeningen. Vanwege de combinatie van nieuwsgierige kinderen en de opkomst van de 06-nummers. 😅 Zelfdiscipline en zelfredzaamheid vinden we belangrijk. Niet vanuit een 'aan hun lot overgelaten' situatie, maar door het hen aan te leren. Ik zie steeds vaker dat het aanleren van dingen alsmaar afneemt. Het aan hun lot overlaten neemt toe. Er zijn nog ouders, die het opvoeden serieus nemen hoor. Als zo'n maatregel als traumatisch ervaren wordt, dan was ie echt nodig. Ik weet overigens niet of deze zorgzame pappa nog leeft, want sommige jeugdigen.... :