Parallellen

Als ik de opvoeding van en het omgaan met o.a. paarden en honden zie, dan zie ik ook parallellen ten aanzien van de mens. Het begint met het winnen van vertrouwen. Als leidinggevende was dat één van de criteria die ik gebruikte om de status van de projectgroep te kunnen peilen. Als medewerkers mij in vertrouwen namen, dan was mijn doel bereikt. Als je iets gedaan wilt hebben, is vertrouwen de basis. Vertrouwen winnen doe je niet door te confronteren. In de benadering van genoemde dieren speelt dat ook zo. Niet recht op ze af (roept bepaalde druk / stress op), maar zijdelings of met het gelaat afgewend. En altijd in beeld, dus niet achter de rug om. Een zelfde confrontatie vermeed ik tijdens een op een gesprekken (beoordeling, functioneren enz.). Dus niet tegenover elkaar, maar naast elkaar gezeten. We doen het werk immers samen. Fysieke aanraking (op een nette manier) kan ook geruststellend overkomen. Een hand op de schouder bijvoorbeeld. Maar elkaar aanraken is tegenwoordig not done. Voorbeeld : Wanneer je de hand van je partner vasthoudt, verloopt een lastig gesprekje veel gemakkelijker.
Corrigeren gebeurt bij die beesten ook niet door schreeuwen en helemaal niet door fysiek op te treden. Een hond die ontzettend tekeer gaat met grommen en blaffen zal bij geschreeuw van de begeleider denken : "Mijn baasje reageert hetzelfde als ik. Hij blaft lekker hard met mij mee!" Ik zie het bijna dagelijks gebeuren hier. Een blaffende hond en een dito eigenaar. Een hond hoort gemiddeld 16x beter dan een mens (bij mij 116x 😅). Dus waarom dat geschreeuw op nog geen 2 meter afstand?
Een andere parallel is het plezier. Als ik een hond of paard bezig zie op een parcours, dan zie ik enthousiasme, plezier en... inzet. Mensen hebben het te vaak over hard werken, presteren, scoren enz. Terwijl plezier de basis moet zijn. Ik nooit iemand zonder plezier hard zien werken. Wel robots. Plezier is een van de eerste criteria die ik ten aanzien van werken hanteerde. Ik wilde aan het begin van mijn loopbaan vooral plezier hebben in mijn werk.  De rest (goede resultaten) zou dan vanzelf komen. Ik ging er toen al vanuit, dat een dag of misschien zelfs een week met tegenslagen erbij zou horen. Zolang het maar niet structureel onplezierig zou worden, want dan zou ik vertrekken. Dat heb ik tot het einde van mijn loopbaan weten vol te houden.
Want ook werkpaard / trouwe hond Willem kwam mensen met een onplezierig aura tegen. Zij kozen voor de harde confrontatie en acteerden achter mijn rug om met kwade bedoelingen. Tja, dan kan zelfs ik soms een flinke trap uitdelen.