Vandaag kwam ik een oude bekende tegen. Een oude, ook vanwege haar leeftijd. Ze is tegen de 90 jaar. Ik heb haar eerder gesproken. Toen zat ze op het bekende bankje bij de afvalcontainer van het voorjaarszonnetje te genieten. Zo reageerde ze toen op mijn vraag : "Bent u even aan het uitrusten?" We raakten in gesprek. Om haar letterlijk niet tegen mij op te laten zien, ben ik naast haar gaan zitten. Ze vertelde toen, vanwege mijn achtergrond, dat ze in Indië in een kamp had gezeten. Als kind. Ze heeft er nog steeds last van.
Na die ontmoeting zie ik haar bijna dagelijks wandelen. Inmiddels met een rollator, dat wel. Zelfs als de afstand tussen ons beiden groot is, zwaaien we naar elkaar. Vandaag vroeg ik haar of ze de feestdagen op een aangename manier heeft weten door te brengen. Ik zag haar glunderen toen ze vertelde over het familiebezoek dat helemaal uit Den Haag gekomen is. Ik dacht : "Nou, nou, zomaar 130 km met de auto gereden!" Ze moet nu weer wachten tot het Pasen is. Hopelijk kan ze haar blijdschap zo lang vasthouden. "Kinderen hebben het nu eenmaal erg druk", vergoelijkt ze. Ik wilde haar pret niet bederven en zei dus maar niet : "Geen tijd, geen prioriteit."
Ze vroeg mij of ik 'hier' weleens een auto heb zien rijden. Met 'hier' wees ze naar het gazon, waarop diepe bandensporen te zien zijn. Ik heb inderdaad een paar keer een auto daar zien rijden (rode lijn). Die kwam toen rond 4 uur 's middags vanaf de N305 en reed via de oversteek van het fietspad over het gazon naar de straat (Noordenveld). Anders moet meneer 'helemaal' omrijden. Ze vindt het zo zonde van het groen. "Ik ga thee drinken met mijn man", zei ze plots. We namen afscheid.
Bij het afscheid vergat ik haar te vertellen over de koffietafels op de vrijdagochtend. Daar dacht ik wat later aan. Ik doe wel een flyer bij haar in de bus.