Bootcamp

In mijn jeugd heette het gewoon de opvoeding van alle dag. Later raakte die manier van opvoeden uit de mode en kwam het enkel nog voor als bootcamp. Tegenwoordig is het Dream School geworden. Stuk voor stuk pogingen om ontspoorde jeugd weer in het maatschappelijk gareel te krijgen. En... alsmaar op een zachtere manier. De fluwelen handschoenen aanpak, want als ze het niet zien zitten mogen ze afhaken.
Wat mij opvalt is dat de rol van de ouders onderbelicht is. Zij zijn het die hun kinderen op het verkeerde spoor gezet hebben. Dus is zo'n poging tot herstel in feite ook symptoombestrijding.
Opvallend is hoe gemakkelijk kinderen zich overgeven aan hun eigen onwil. Ze onttrekken zich aan verplichtingen en kennen nauwelijks enige verantwoordelijkheidsgevoel. Zelfs niet als een soort van teken van dankbaarheid jegens bijvoorbeeld opa en oma die hen opgevangen hebben. Iets terugdoen als dank ontbreekt. Ik zie ook geregeld onfatsoenlijk tot onbeschoft gedrag. Doorzettingsvermogen en zelfdiscipline is hen ook niet geleerd evenmin tegenspraak of een 'nee' als antwoord. Ze zijn psychisch vaak nog niet zover om zelf het roer om te gooien. Ze gebruiken allemaal smoezen om vooral iets niet te hoeven doen. En dan maar vol zelfmedelijden klagen, klagen en klagen.
Wat mij ook telkens weer opvalt bij deze groep jeugdigen is het roken (ook van joints) en drinken van alcohol. Verschijnselen die ik veel zie bij mensen met weinig opleiding.