Gisteren was ik vanwege een verzoek voor een klusje bij een 90+ dame op bezoek. Ik ken haar dankzij o.a. de knutselmiddagen hier thuis en van de wekelijkse koffietafel. Ze is nog heel actief en helder van geest. Oké, soms moet ze tijdens het vertellen even pauzeren om het juiste woord te vinden. De jaren tellen ook bij haar. Ik vind haar erg sympathiek en aandoenlijk overkomen. We zijn direct de tuin ingegaan om het probleem te bekijken. Het bleek om een tuindeur te gaan die over de grond sleepte. Alleen door de zware deur op te tillen, kon ie geopend worden. Maar zoveel kracht heeft mevrouw niet. Ik heb haar gedetailleerd uitgelegd, wat ik zal gaan doen. In wezen heel simpel : de scharnieren losmaken, de deur op een balkje plaatsen en vervolgens de scharnieren op een wat hogere plek weer vastschroeven. Ze vond het een uitstekende oplossing. Beter dan een stuk van de onderkant van de deur afzagen, zoals iemand anders voorstelde. Die persoon had ter plaatse al het tuinpad zichtbaar verlaagd, om de deur vrij te kunnen openen en sluiten. Die tegels wil ik ook weer op de juiste hoogte terugplaatsen. Een vlak pad is prettiger voor het gebruik van een rollator en het lopen. Na een bezichtiging van het probleem, een klemmende tuindeur, werd mij een kopje thee aangeboden. Maar eert kreeg ik een rondleiding door haar huisje. Ze vertelde trots over de ruimtes die ze mij liet zien. Daarna gingen we aan de thee. Tijdens de thee raakten we in een interessant gesprek.
We bleken veel zaken gemeenschappelijk te hebben. Ze heeft in Utrecht, Rotterdam en Rijnsburg gewoond. Haar man werkte voor de Marine in Oegstgeest. Toen ze 85 jaar werd, is ze naar Cura''cao geweest. Als cadeautje voor haarzelf. Nou, allemaal bekende plaatsen voor mij, dus verliep het gesprek erg vlot en geanimeerd. Alleen haar jeugd was totaal anders, want ze heeft als kind (ze was in 1940 9 jaar) bewust de Tweede Wereldoorlog meegemaakt. Ze vindt na al die decennia nog steeds het gedropte wit brood van toen het lekkerst smaken.
Ze vertelde mij over de voettochten van haar vader, op zoek naar eten. Uit de gesprekken tussen haar ouders hoorde ze over boeren, die de hongerende 'klanten' zo goed als beroofden van allerlei have en goed vanwege de woekerprijzen die voor het voedsel gevraagd werden. 😢Ze hadden ook onderduikers in huis. Die verstopten zich in de kruipruimte. Als kind verkocht ze sigaretten en sigaren aan vriendelijk jonge Duitse soldaten. Soms zag ze hen huilen, omdat ze naar huis wilden. Over de opvang na de oorlog van Joden, krijgsgevangenen en dwangarbeiders was ze niet te spreken.
Sprekend over die oorlogstijd zei ze dat de mensen weinig geleerd hebben van al die ellende. Ze vroeg mij toen wat ik van de oorlog in Oekraïne vind. Ze sprak over agressieve Russen. Ik vroeg haar of ze mijn hele visie wilde aanhoren en dat wilde ze wel. Dus begon ik over de Koude oorlog en mijn militaire diensttijd, mijn kennismaking begin jaren 70 met mensen achter het IJzeren Gordijn en de sfeer daar. Mijn constante belangstelling voor Oost-Europa en het volgen van het nieuws kwamen ook even ter sprake.
Via de jaren 80 (val van de Muur) en 90 (samenwerking tussen Rusland en het Westen), de door de VS gestarte insluiting via de NAVO van Rusland kwam ik bij de eveneens door de VS georganiseerde en gefinancierde revolutie in 2014 terecht. Na het door Oekraïne en het westen niet nageleefde verdrag van Minsk, kwam ik op de Speciale Operatie terecht. Dit alles beknopt omwille van de tijd en de concentratie van de mevrouw. Ze zei toen tot mijn verrassing : "Waarom vertelt het nieuws dat niet?!" Ze gaf overigens toe al zo'n 30 jaar niet zo gecharmeerd te zijn van de politiek. Ze vond ook dat mijn toelichting de oorlog voor haar in een heel ander licht gezet werd. Al met al gaan we beiden voor vrede. Als afsluiting van de politiek vroeg ze mij of Mark Rutte soms een Jood is. Ze had namelijk Rutte met een keppeltje gezien. Toen ik zei dat Rutte geen Jood is, zei ze : "Wat een huichelaar!" Tja, huichelaar. Dat waren veel mensen na de oorlog. Iedereen had plots in het verzet gezeten of had Joden laten onderduiken.
Toen ik zei dat het al 17.15 uur was, schrok ze. "Ik ga het eten klaarmaken", zei ze lachend. Het gesprek ging niet verder over eten. 😀Zo kwam er aan een gezellig praatje een eind. We hebben een afspraak gemaakt om deze week haar tuinhek te gaan repareren. Dan kan ze met haar rollator weer achterom. Ook zij heeft het ondanks haar leeftijd nog erg druk.
Ander blogs en websites
▼