Uit de school geklapt

Het komt geregeld voor dat mensen uit de school klappen. Vaak als zij geen banden meer hebben met de werkomgeving heel soms hebben ze die nog wel. Met name de laatsten vind ik oprecht en stoer. Ze worden klokkenluiders genoemd.
De groep die niet afhankelijk is van een werkgever springt eruit. Ze hoeven geen blad voor de mond te nemen en minder bevreesd te zijn voor represailles. Represailles zijn er wel en leiden zelfs tot aanslagen op het leven van zo'n persoon. Want men moet de uitgezette politieke lijn volgen. Vandaar dat de meeste praatprogramma's het telkens over hetzelfde hebben. Mensen met een andere mening worden geweerd. Mocht iemand toch door de censuurzeef heen glippen, dan wordt hij of zij voorgoed uitgekotst. Zelfs als iemand ervoor geboet of excuses voor aangeboden heeft. Met uitzondering van André Hazes sr. Die ex gevangene mocht wel zingen en optreden. Men noemt die nare gewoonte 'de cancel cultuur'. Je moet nu eenmaal dezelfde mening uitdragen. Wel raar voor een land waar men constant roept over verdraagzaamheid en democratie. Met een andere mening ben je ook een vijand.
Als leidinggevende kreeg ik ook van medewerkers soms een aanvulling of zelfs een correctie op mijn visie. Wat is er nou mooier? Ik stelde dat erg op prijs, al was het maar vanuit de gedachte dat ik ook van hen kon leren en niet alle wijsheid in pacht heb. Zeer weinig leidinggevenden durven zoiets. Ze vinden dat je je dan kwetsbaar opstelt. Ook zo'n onzin : kwetsbaar opstellen. Die uitdrukking is volgens mij bedacht door hen die graag misbruik maken van mensen. Ze liggen sluw op de loer als een hongerig beest. Openheid en eerlijkheid zien zij als kansen om de ander aan te vallen of zelfs af te maken.
Men roept ook 'wees jezelf!'. Dat kan, maar dat is sterk afhankelijk van de houding van anderen en je eigen lef.