Oma en opa zijn

Ergens las ik een stukje over een weduwe met drie kinderen onder de 10 jaar, die zich beklaagt over het feit dat haar ouders niet goed voor haar kinderen zorgen. Ze zijn vaak bijvoorbeeld laat als ze de kids van school moeten ophalen. En andere zaken die vergeten worden. Zelf werkt de moeder full time, omdat het moet. Het laatste vraag ik me af, gezien alle voorzieningen tegenwoordig. Zou deze moeder echt niet in de gaten hebben, dat haar ouders weliswaar graag wilden oppassen, maar daar niet meer geschikt voor zijn?
Wij hebben als ouders altijd het standpunt gehuldigd, dat het primair onze kinderen zijn. Onze ouders mochten oma en opa zijn en geen handige oppas of dumpplek voor kinderen. Tegenwoordig is het nog niet eens echt andersom. Menige oma en opa is (moet) wel oppas (zijn), maar gewoon oma en opa zijn komt nauwelijks nog voor. Met dat laatste bedoel ik dan de spontane bezoekjes zonder oppas gedoe. Gewoon zoals wij dat vroeger ook deden : even bij oma en opa langs voor een kopje thee of koffie. Gezellig!
Want oma en opa zijn niet meer zo kwiek en helder en dat wordt alsmaar minder. Het laatste stukje van hun leven willen ze genieten. Ook van hun kleinkinderen. Genieten is heel wat anders dan oppassen met alle taken en verantwoordelijkheden op kinderen die niet eens van hen zelf zijn.