Even schrikken

Toen mij nog niet zo lang geleden gevraagd werd of ik soms last heb gehad van discriminatie of racisme, gaf de voormalig onderwijzers van een basisschool wat voorbeelden. We kwamen elkaar weer eens tegen tijdens het uitlaten van Fenna. Ze schrok niet zozeer van de voorbeelden op zich, maar vooral vanwege het gemak waarmee ik zo even een ris nare ervaringen opnoemde. Ze verkeerde in de veronderstelling dat het allemaal wel mee zou vallen. Zeker als het om mensen met een Indische achtergrond gaat. Ik zei toen dat het vaker voorkomt dat mensen schrikken. Ze wisten het blijkbaar echt niet, of? Er zijn er ook die verontwaardigd reageren, maar dan in de zin van : daar geloof ik niets van. Maar als ik dan rustig reageer door te zeggen : "O, dus u zegt dat ik lieg?", dan schamen ze zich merkbaar en zeggen dan 'sorry'. De ex onderwijzeres doet ook aan vrijwilligerswerk en komt zodoende in aanraking met vluchtelingen. Ze vertelde dat ze erg geschrokken was van het feit, dat ook vluchtelingen onderling zich schuldig maken aan discriminatie en racisme jegens elkaar. Het gaat niet alleen om politiek maar ook om seksuele geaardheid en geloofsverschillen. "Nou zeg, wat fijn in een vrij land te zijn!", zei ik toen schertsend.
We hadden over en weer het gevoel dat we best nog meer zouden willen spreken over onze visies. Tenminste, zo namen we afscheid. Maar dan liever een gesprekje bij het haardvuur met een kop thee dan buiten in de kou. Al hielden de onderwerpen ons redelijk warm. 
En al die tijd hield Fenna zich rustig. Ze zat naast me en keek wat rond. Maar toen we onze wandeling voortzetten, maakte ze wel een paar spongen van blijdschap. "Hoera, ze zijn eindelijk uitgekletst!"