Mijn werkzaamheden hielden onder meer in, dat ik op zoek moest naar feiten. Daarvoor moest ik niet alleen documentatie doorlezen, maar ook met mensen in gesprek gaan. Erg interessant vond ik hoe sommigen onwaarheden en halve waarheden vertelden of zaken verzwegen. Meestal uit angst ontslagen te worden. In veel gevallen kende ik de feiten al vooraf. Net als menige opdrachtgever zelf. Vergelijk het maar met recherchewerk of de Belastingdienst met betrekking tot de aangiftes; de reeds aanwezige kennis moet enkel bevestigd worden. Als ik later met de feiten in een rapportage terugkwam, dan voelden die mensen zich of onzeker of zelfs bedreigd. Het ging dan om oneigenlijk gebruik van procedures en data en gevallen van ordinaire diefstal van bedrijfsmaterialen. En dan heb ik het niet over potloden en gummetjes.
Het zal best wel met een vorm van beroepsdeformatie te maken hebben, dat ik niet klakkeloos geloof wat mensen en/of media beweren. Al moet ik bekennen dat ik in mijn jeugd ook meerdere keren voor de gek gehouden ben. Met o.a. Sinterklaas, de ooievaar en het doel van maandverband. Ik zet verkregen informatie meestal in de wachtkamer van mijn grijze hoofd. Later komen daar dan andere berichten bij over hetzelfde onderwerp. Het komt ook voor dat ik me ergens tussen berichten in ga opstellen. In de geest van : de waarheid ligt ergens in het midden. Dat ik vooral de overheid niet mag geloven, wordt met name door de leugens van Mark Rutte en de zijnen geregeld bevestigd.