Naar de fysio

Toen ik een keer zwerfvuil aan het opruimen was, heb ik een spier in mijn kuit gescheurd. Niet uit verveling of zo en ook niet na het wegschoppen van iets. Nee, ik stond op een talud en wilde weer naar beneden lopen. Ik draaide me om en deed een stap. Toen hoorde ik een knappend geluid. Alsof ik op een dode tak stapte. Maar ik zag geen geknakte tak liggen onder mijn voet. Toen ik mijn andere been erbij wilde halen, weigerde hij dienst. Dat niet alleen, mijn hele lichaam leek bevroren en ik voelde een enorme pijnscheut door mijn been naar boven schieten. Ik kon helemaal niets meer. Dodelijk voor een bezige bij als ik. Het was net alsof er een breuk ontstaan was in de hoofdleiding van mijn systeem. Hoe lang ik daar gestaan heb, weet ik niet meer. In ieder geval niet lang genoeg om iemand de politie te doen bellen. En ik kan me niet herinneren dat ik trek kreeg. Toen ik daar stond herinnerde et mij aan de tijd dat ik een fistelachtige ontsteking had aan mijn achterste. Dat was ook zo erg. Ik kon toen ook niets zonder pijn te hebben. Als ik een wenkbrauw optrok deed het mijn aan mijn kont. Heel gek.
Ik heb nog overwogen om me van die talud te laten rollen. Maar dan zou ik zeker opgepakt zijn. Vanwege het gillen van de pijn. Na lang wachten kwam er beetje bij beetje weer beweging in mijn been en lijf. Ik ben naar huis gestrompeld. Het zal er wel raar uitgezien hebben, een manke met een halfvolle grijze vuilniszak en een grijper.
De huisarts adviseerde mij naar een fysiotherapeut te gaan. Zelf was ik toen niet zo bekend met het gezondheidswereldje, dus dacht ik dat het een soort van bottenkraker zou zijn. Hij zou me een paar klappen verkopen en doen alsof ie mijn been zou breken en dan zou ik er vanaf zijn. Maar het liep heel anders. Mijn been werd gemasseerde en ik moest oefeningen doen. Hij plakte ook blauwe tape op het been van deze blauwe jongen. Over mijn kuit heen. Stond trouwens wel raar, net een racestreep op een slak. Het heeft wel lang geduurd voordat ik geen last meer had van dat been. En de rest. Gelukkig kon ik toen weer lopen als een kievit.