 |
| 2004 |
We namen op de terugweg de afslag Beekbergen / Loenen. We wilden een kijkje nemen aan de Hoge Bergweg, waar we voorheen met de kinderen veel vrije tijd doorbrachten. In het bos staat een huisje van een bevriende familie. Ik had ooit van de toenmalige eigenaar de sleutels gekregen, omdat daar niemand meer kwam. We hebben het huisje en het bos al die jaren onderhouden. In 2005 werd de grond echter verkocht. Sindsdien is er niemand meer daar geweest. Jammer, ik had de koper moeten vragen of we daar nog hadden mogen blijven totdat hij andere plannen zou hebben. Maar ja, ik was toen niet zo in goede doen.
 |
| 2022 |
Toen we de bus geparkeerd hadden langs de kant van de weg, zagen we al hoe erg het bod verwilderd was. Veel omgevallen bomen en veel braamstruiken en brandnetels. Het pad naar het huisje was nauwelijks te vinden. Elke keer wanneer we daar kwamen hielden we het bos ook bij. Met noeste arbeid (handzaag, hakbijl en brute kracht) werden omgevallen bomen verwijderd. Het hout verdween in een hok, om na droging in de kachel opgestookt te worden. Een wildernis dus. Het was even slikken toen we het huisje door het gebladerte zagen. De luifel aan de voorzijde was verpletterd door een omgevallen boom. De kale plaats waar ook de auto geparkeerd werd, was overwoekerd met
 |
| 2022 |
braamstruiken, brandnetels en rottend hout. Een triest gezicht. In een tijdbestek van zo'n 17 jaar is het daar eigenlijk een bende geworden. Ik denk dat kinderen van delen van het huisje hutjes gemaakt hebben. De beide grote regentonnen waren verdwenen. De pvc goten lagen op de grond onder afgevallen takken. Vergane glorie. We hebben maar even diep ademgehaald en gezucht en zijn toen weer op pad gegaan. Richting huis.
