Lotgenoten

Het blijft bijzonder wanneer iemand mij in vertrouwen neemt. Tijdens mijn loopbaan was dat een van de criteria om te bepalen hoe men binnen mijn groep ten opzichte van mij stond.
Ik herinner me nog de eerste keer dat zoiets mij privé overkwam. Het betrof toen een vrouw. Ze was ouder dan ik. Ik leerde haar via haar man kennen. Maar dat was pas aan het eind van zijn leven. Haar man en ik ontmoetten elkaar tot dan enkel op straat. Al vrij lang. Eerst kwam ie lopend, later in een rolstoel. Gezeten in zijn rolstoel stopte hij vaak bij onze garage voor een praatje, als ik met een van de motorfietsen of de auto bezig was. Soms trof ik hem bij de jachthaven. Hij had vroeger gevaren en was ook in Indië geweest. Hij probeerde mij wat Maleis te leren. Haha! Ik deed ook een paar keer een boodschap voor hem. Dan kocht ik o.a. drank voor hem. Niet wetende dat hij aan de drank verslaafd was. Ik maakte pas kennis met zijn vrouw toen ik op ziekenbezoek ging. Hij lag toen op sterven. Na zijn overlijden heb ik haar verteld over het boodschappen doen. Toen vertelde ze mij over haar trieste leven met hem. Dat de drank het gezin uiteen gedreven had. Ze nam mij mijn inkopen voor hem niet kwalijk. Ze zei na het tweede gesprekje, dat ze zich begrepen voelde als ze mij sprak. Ook toen stelde ze mij de vraag hoe dat kan. Maar toen was ik nog niet zover om daar openlijk over te praten. Al weet ik wel dat het gemakkelijker spreken is met lotgenoten.
Vandaag gebeurde het weer. Een vrouw stortte haar hart uit over het overlijden van haar man, vorige maand. Ik ken haar al vrij lang. Ze heeft ook een hond en zo komen we elkaar af en toe buiten tegen. Soms spreken we elkaar. Haar emoties zijn voor mij heel herkenbaar. Ze had vaak maar een half woord nodig. Ze heeft lang voor haar zieke man gezorgd. Af en toe zei ik wat, om aan te geven dat ik haar begreep. Verder beperkte ik me tot bevestigend hummen. Ook dit keer kreeg ik te horen, dat het gesprekje zo gemakkelijk verliep. Inclusief de vraag hoe dat kan. Tja, en dan ontkom ik er niet aan om een tipje van de sluier op te lichten. Een tipje maar hoor, ze zit al zo diep in de put. Er is veel verborgen leed op de wereld.