Niet op één lijn

Als ik straf kreeg, hoefde ik niet zielig te doen bij de andere ouder of bij een van beiden als ik door derden aangesproken was. Nee, ze trokken allemaal één lijn. Ook met de buitenwereld. Ik kreeg hooguit de vraag voorgelegd : "Wat heb jij gedaan?"
Zo deden wij dat met onze kinderen ook; één lijn trekken. Niet iedereen doet zo. Kijk maar naar Glennis Grace, die nota bene voor een vervelend joch van 15 jaar op hoge poten naar een winkel stapt om verhaal te gaan halen. Voor mij heet ie nu Anthony Shame. Rond die leeftijd moest ik al langere tijd mijn eigen boontjes doppen. En ik was beter opgevoed met normen en waarden.
Helaas zien we ook ouders die niet op één lijn met elkaar zitten. Als de een hun kind straf geeft, gaat de ander het vol medelijden zitten troosten; "ach, heb je verdriet?" En dan het kind strelen of knuffelen. Dat gedrag is niet alleen slecht voor de onderlinge relatie tussen de ouders van het kind. De troostende ouder maakt in de ogen van het 'zielige' kind de andere ouder tot boeman, ondermijnt het gezag. Zo'n ouder zegt indirect tegen het gestrafte kind, dat de andere ouder verkeerd bezig is en de overtreding geen overtreding is. Wat denk je dat zo'n kind dan denkt en gaat doen? Het heeft één ouder minder.
Kies nooit partij voor je kind en dus tegen je partner (of oma of opa of juf of meester of...). Daarmee maak je je relatie en het wereldbeeld van het kind kapot. Zo'n kind denkt niet naar die ene ouder te hoeven luisteren en dat de hele wereld om hem/haar draait.
Wat ik veel zie, is dat de ene ouder veel toestaat, waardoor de ander wat strenger moet optreden. Ofwel : onbalans in de opvoeding. In die gevallen wordt de compenserende ouder boos aangekeken. In het algemeen zijn het de moeders die als zachte heelmeesters bezig zijn. Tenminste, dat zijn mijn ervaringen.