Onterfd

Voor de tweede keer in mijn leven hoor ik van onterfde kinderen. In beide gevallen ging het om kinderen, die het oneens waren met de intense bemoeienissen van hun ouders, die gepaard gingen met nare opmerkingen en ongegronde beschuldigingen. De kinderen waren al volwassen, getrouwd en hebben kinderen. In beide gevallen was er geen sprake van fysiek of zelfs verbaal geweld van de kant van de kinderen.  Komt bij dat de ouders zelf in de betreffende gevallen zich alles behalve zorgzaam en voorbeeldig gedroegen. Gedrag waarvoor de kinderen zich schaamden en menigeen de cel in zou draaien. Het gevolg was dat die kinderen de banden met hun ouders kapten.
En toch was het voor die ouders reden, om vanwege die situatie naar een notaris te gaan om die kinderen te onterven. Hoe erg is dat? Als ouders laat je dan wel even nadrukkelijk in de kaart kijken; je kind een trap na geven.  Over rancune gesproken. Zelf structureel verkeerd bezig zijn en vervolgens de kinderen straffen, die het daarmee oneens zijn. Want daar komt het op neer. Aan de andere kant bevestigt zo'n actie het gelijk van de kinderen.
Voor mij is een erfenis regelen net als het uitnodigen van mensen voor een feest of een afscheid. Laat het aan de andere partij over of ze wel of niet ingaan op het aanbod. Misschien wijzen ze in dit geval hun deel van de nalatenschap  af of accepteren ze het en gaat het geld naar een goed doel of wat dan ook.