In de vorige eeuw is onder mijn leiding / toezicht een toegangsbewakingssysteem geïnstalleerd bij een financiële instelling. Toen het project bekend werd, brak er onrust uit onder het personeel. Het personeel doorzag de mogelijkheden van zo'n systeem om o.a. aanwezigheids- en tijdcontroles te kunnen uitvoeren.
Voor de bewaking registreerde het systeem wie er op welk tijdstip welke zone betrad of verliet. Ongeoorloofde toegangspogingen werden centraal bij de bewaking geregistreerd en er ging een alarmsignaal af.
De informatie bij de hoofdingang gaf dus ook aan hoe laat iemand op werk gekomen en weer vertrokken was. Zo zou men ook kunnen controleren hoe lang iemand buiten of binnen een zone geweest is. Of wel : "Jij hebt 20 minuten op het toilet gezeten." Of "je hebt zoveel minuten pauze genomen."
Omdat het bedrijf ook filialen had, waar ook zo'n systeem geïmplementeerd zou worden, zou men kunnen controleren hoe lang een medewerker onderweg geweest is naar en van een filiaal.
De sleutel was een pasje met een zendertje, dat een nummer bevatte. Dat pasnummer was gekoppeld aan een personeelsnummer. In de data base van PZ lagen de persoonsgegevens opgeslagen. Van medewerkers die hun vakantie of verlof hadden opgegeven, werd de pas voor die periode ook geblokkeerd. Een keer probeerde een zoon van een personeelslid tijdens een verlofdag van zijn pa met diens pas het complex binnen te komen. Er ging een alarm af, de deur bleef gesloten en hij werd meegenomen door de bewaking.
Kortom, zo'n toegangsbewakingssysteem zou de basis kunnen vormen voor een zeer uitgebreid controlesysteem. Big brother dus. Maar het bleef bij een bewakingssysteem. Zeiden ze. Ik vergelijk dit concept met dat van de corona-app / pas. Het laatste biedt ook legio mogelijkheden. Veel meer dan die van de financiële instelling. Gezien de omstandigheden vertrouw ik Windows 11 helemaal niet. De IT is van een schitterend hulpmiddel in een dodelijke tumor aan het veranderen.
Ander blogs en websites
▼