Toen ik onlangs vertelde dat er hier op en rond het pleintje egels zijn, werd ik door een bewoonster nogal fel tegengesproken. Met de woorden : "Dat kan niet. Op dit pleintje zijn geen egels!!" Nu is het zo, dat ik (en niet alleen ik) die beestjes niet alleen gezien heb, ik zie ze nog steeds geregeld als ik Fenna 's avonds uitlaat. Ik heb er ook een laten bevrijden door de overbuurman. Het arme beestje had zich klem gelopen tussen de verticale latten van een tuinhekje. Ik kon het niet zelf losmaken, want Fenna deed nogal wild. Gelukkig kwam de overbuurman naar buiten. Hij heeft het arme diertje uit z'n benarde positie bevrijd. Vanwege hun aanwezigheid maak ik al jaren in de herfst twee hoopjes met afgevallen bladeren. Maar goed, volgens mijn tegenspreker zijn hier geen egels.
Oké, laat ik het dan zo formuleren : ik heb enkele bolle, stekelige objecten waargenomen met een puntige neus. Ze liepen hoog op de pootjes en rollen zich op als je ze wilt oppakken. Ze maken van bladeren een schuilplekje voor de winter. Ze eten ook kattenvoer (ander verhaal). Het zijn waarschijnlijk UMO's; Unidentified Moving Objects. Maar daar gelooft niet iedereen in.
Het verbaast mij telkens weer, dat iemand iets van een ander bestrijdt zonder het zelf meegemaakt te hebben of erbij aanwezig te zijn geweest. Waarom zouden zij dat doen? Het komt zo raar over. Ik vertel iets in de geest van : "Ik was gisteren in een snackbar....." gevolgd door een interruptie van nota bene een buitenstaander die roept : "Dat kan niet, want je was thuis!" Klinkt wel wat eng.
