Uitgesloten worden

Wimmietou

Als kind kwam ik er al mee in aanraking. Als ik met vriendjes en vriendinnetjes een spelletje deden, waren er altijd kinderen die niet mee mochten doen. Dat vond ik toen 'niet eerlijk'. Zij waren immers ook mijn vriendjes en/of vriendinnetjes. Soms was het oneven aantal een reden (smoes) tot uitsluiting. En anders moest bij bijvoorbeeld het voetbal de 'mindere' maar op doel gaan staan. Daar kreeg ie na elke doorgelaten bal negatief commentaar van zijn medespelers over zich heen. In eerste instantie vond ik het uitsluiten heel gewoon. Blijkbaar hoorde dat bij de spelletjes.
Op een dag kregen mijn broertje en ik te horen, dat wij nooit bij de cowboys konden horen. Wij moesten altijd de indianen zijn. Het is een paar keer voorgekomen, dat er veel cowboys waren en slechts één indiaantje. Het leuke was toch wel, dat het indiaantje vaak won. Haha! In die periode begreep ik plots dat wij er anders uitzagen. Een spontane scheldpartij was de oorzaak. Weer thuis heb ik toen eens goed in de spiegel gekeken. Tja, ik zag er anders uit met mijn bruine toet en zwarte haartjes. Toen begreep ik ook waarom ik op de kleuterschool telkens gekozen werd, zodra Moriaantje zo zwart als roet gezongen werd. Ik was daar toen trots op. Dat gevoel heb ik trouwens nog steeds, hoor. En dat liedje mag van mij gezongen blijven worden.
Als jochie deed ik stiekem boodschappen voor onze Duitse buren. Ook zij waren uitgesloten. Net als de NSB'ers en hun kinderen in het dorp.
Later ben ik als volwassene ook geregeld uitgesloten. Tijdens mijn loopbaan. Ik werd een paar keer gepasseerd tijdens loonsverhogingen. Men was mij vergeten, was het commentaar. Het ergste vond ik het verliezen van mijn baan; van werk uitgesloten worden. Eerst tot tevredenheid en soms verwondering met succes lastig werk verzetten en als de klus geklaard is een schop onder mijn kont krijgen. Ik werd van een collega plots een paria. Met redenen, die pas tijdens de rechtszaken naar voren kwamen : stille reorganisaties. Ook bij sollicitaties / in take gesprekjes ben ik een paar keer uitgesloten. Vanwege mijn uiterlijk. Er was slechts één bedrijf dat eerlijk was. Daar kreeg ik te horen, dat mensen met een kleurtje niet op kantoor aangesteld werden. Wel in de fabriek.
Niet alleen zakelijk, ook privé werd ik geregeld buitengesloten. Ik mocht tot twee keer toe geen leaseauto bestellen bij een dealer. En een makelaar wilde iedereen, behalve mij/ons helpen. In alle gevallen beweerde men, dat ik geen geld zou hebben. De buren van onze nieuwe woning zagen mij/ons liever vertrekken. De waarde van hun woning en/of het niveau van de buurt zou na onze komst gedaald zijn. Zelfs binnen familiekringen werd ik uitgesloten. Tja, van je familie moet je het liever ook niet hebben. Uitgesloten van bezoekjes, bruiloften en partijtjes omdat ik 'anders' ben; iemand die liever niet de drukte opzoekt vanwege het risico van een te veel aan prikkels. Stond er dan niemand op tegen al dat onrecht? Jawel. In al die gevallen welgeteld vier mensen. Een buschauffeur, twee collega's en een familielid.

Stuk voor stuk mensen die ook niet tegen onrecht kunnen en dat lieten blijken.
Afgelopen anderhalf jaar, ben ik twee keer medisch onderzocht. Ik heb in die periode vijf keer bloedonderzoek gekregen. Ik ben zo gezond als een vis verklaard. Ondanks mijn dagelijkse mantelzorg (24/7) voor een corona patiënte eerder in die periode (ik sliep zelfs naast haar in bed), heeft men bij mij geen antistoffen aangetroffen. Omdat ik als gezonde vis me (op medisch advies) niet wil laten vaccineren met een experimenteel vaccin en een beroep doe op mijn grondrechten, word ik weer uitgesloten. Al mijn positieve bijdragen aan deze maatschappij, betaald en vrijwillig, ten spijt. Ondanks al die gevallen van uitsluiting, zal ik er nooit aan wennen. Vanwege het grote gevoel van onrecht.