Nog even volhouden Polen en jullie grens met Wit-Rusland is weer gevrijwaard van migranten. De winter komt eraan en zou volgens de weerlieden (voor de zoveelste keer weer) streng worden.
Ik vind niet dat ik last heb van smetvrees. Toch zijn er situaties geweest, waarin ik aangeboden dranken en etenswaar geweigerd heb. Omdat het servies en het bestek nog etensresten bevatten. Je weet wel, een koffiekopje met zo'n aangekoekte rand aan de binnenkant. Zodat je kan zien, dat de vorige keer er veel meer koffie in gezeten heeft. Na verloop van tijd verdwijnt dat randje. In de koffie of thee. Zo ook de randjes in glazen. Of een vorkje met etensresten tussen de tanden, dat ik bij mijn gebakje kreeg geserveerd. Wij maken na gebruik de tuut van de slagroomspuit altijd schoon. Maar niet iedereen doet dat. Dus de eerste dot slagroom met schimmel laat ik aan mijn appeltaartpunt voorbijgaan.
Met dat soort zaken heb ik dus wel moeite. Terwijl ik anderszins wel soep eet, waarin een kippen- of vissenkop drijft. Ik weet wat er in een frikandel gaat en toch eet ik die. Gek, maar waar.
Stiekem let ik ook altijd op of mensen na een toiletbezoek hun handen wassen. Niet iedereen doet dat. Ook dat vind ik erg. Nog erger dan een vies kopje of vorkje. De laatste lopen namelijk niet rond. Het wat niet weet wat niet deert speelt bij mij ook een belangrijke rol. Ik ga niet vooraf een keuken en/of personeel inspecteren.
Ooit heb ik een collega gehad, die de hele dag in zijn neusgaten zat te peuteren. En te eten. Vaak zeiden vrouwelijke collega's dat zich moest verschonen. "Na het douchen!", voegden ze er dan nog aan toe. Pas dan kwam ie weer in schone kleren op werk. Als hij trakteerde, riepen wij op voorhand dat we zelf de traktatie uit het zakje of de doos wilden pakken. Hij had de gewoonte die met zijn blote handen zelf te pakken en hem dan aan je te geven. Brrrr.