Wat een prachtige beeldspraak gebruik je bij dit schrijven over het ontstaan van je leven en het daarna uitgroeien tot een volmaakt, levend mens met ‘alles dr-op en der-an’. En dat gáát maar door, al zo’n 80 jaar, dag in dag uit, zomer en winter, bij eb en bij vloed, bij voor- en tegenspoed, bij vreugde en verdriet, … enz. Het is goed om daar af en toe eens even bij stil te staan en je te verwonderen over dit leven dat zichzelf in stand houd.
Ons hart als bloedcirculatiepomp, de longen als zuurstofpompen, de … , enz., hebben een computer ter beschikking die alle verstand te boven gaat. Ik vraag mij wel eens af hóe groot een moderne, tastbare computer wel zou moeten zijn áls die al in staat zou zijn álle processen in ons lichaam te regelen? Bij zo’n soort vraag zei een collega wel eens; ,,…Kan je rekenen?, ,,,nou reken daar maar niet op…!”. Ik ben het met hem eens want het menselijk lichaam is zóiets unieks! dat daarbij vergeleken onze computers als primitieve telraampjes met kralen kunnen worden beschouwd. De huidige, ‘software-generatie’, zoals ik die wel eens noem, leeft in een totaal andere wereld dan wij vroeger in onze jonge jaren. Daar is uiteraard niets op tegen, maar men verplicht elkaar wél bijna continu beschikbaar te moeten zijn voor elkaar. Maar, … laten we eerlijk zijn; wat zouden wij zelf doen, als wij nog jong waren? Er is geen ontkomen meer aan: de hele wereld is in de ban geraakt van de schijnbaar onuitputtelijke bron van genoegen die de ‘smart-phone’ ons verschaft. Soms is er sprake van alleen maar het eerste woord smart als er op straat weer eens iemand omver is gereden door een fietser of een auto omdat men zo nodig nú meteen!, met de neus omlaag, even iemand móest bellen!
Fan-tilator.