Een rouwkaart als spiegel?

Vanwege mijn ervaringen (of zo je wilt beroepsdeformatie) op het gebied van kwaliteitsbeheersing, vielen mij op een pas ontvangen rouwkaart wat zaken op. Het kan natuurlijk vanwege de emoties komen, dat een rouwkaart onvolledig en inconsequent is opgezet. Maar als de fouten(?) ook nog resulteren in een soort spiegel van de levenshouding van de overledene, dan krabbel ik me wel even achter de oren. Vandaar dat ik toch even reageer. Niet boos hoor. Want met boosheid heb ik enkel mezelf.
Ik weet het, het is lastig om in een emotionele tijd even afstand te nemen en met een helder hoofd te handelen. Maar zou iemand voor z'n overlijden echt verzocht hebben om de kinderen en kleinkinderen van bepaalde dochters niet op de rouwkaart vermelden? Of zou een zus niet meer weten, dat niet alleen zij maar ook haar andere zussen kinderen en kleinkinderen hebben? Soms is het beter een wens van een overledene niet te respecteren. Wek dan liever de indruk van "eind goed, al goed".
Wat de emoties betreft : laat de eerste opzet van zo'n bijzondere kaart door anderen controleren. Want oma mag dan in haar wereld geen plaats gehad hebben voor al haar klein- en achterkleinkinderen, andersom hebben die kinderen wel een oma (gehad).
Het weglaten van de overige klein- en achterkleinkinderen is wel overeenkomstig de manier waarop die 'vergeten' kinderen decennia lang behandeld zijn. Op die ene na, die staat wel compleet vermeld met kinderen en kleinkinderen. Zoals het altijd al geweest is. Maar, nogmaals, dat kan allemaal op toeval berusten of een serie fouten vanwege emotionele toestanden.
Wat mij ook opvalt is dat de uitvaartondernemer en de drukker blijkbaar ook niets opgevallen is of geen vragen gesteld hebben over respectievelijk het gezin en de volgorde van de familienamen. Maar goed, ook dat is iets wat met kwaliteit te maken heeft. Vooralsnog houd ik het maar allemaal maar op emoties en een onzorgvuldige of onervaren drukker. Waardoor een rouwkaart als weerspiegeling verkeerd overkomt.