Ik word er liever niet mee geconfronteerd. Niet alleen aan den lijve, maar ook niet via reclames en in andere situaties. Het is schrijnend dat men moet bedelen om ziektes te bestrijden. Vooral nu vanwege Afghanistan heb ik daar erg veel moeite mee. Afghanistan, waar niet alleen belastinggeld maar zelfs mensenlevens over de balk zijn gegooid. Dames en heren politici, die levens en dat geld hadden een beter lot verdiend! Zoals de bestrijding van ziektes en armoede.
Om die reden, het gemis aan prioriteit bij de regering, sta ik dus ook niet op tegen een ziekte als kanker. Dat is wat mij betreft een zinloos gebeuren, waarbij de overheid in haar vuistje lacht als ik het wel zou doen. Want dan kan zij nog meer geld aan andere, zinloze zaken besteden.
Ook als ik zwerfvuil opruim, word ik geregeld met die afgrijslijke ziekte geconfronteerd. Via de lege sigarettenverpakkingen. Om mij heen kijkend
valt het mij op, dat heel erg veel mensen die rookten of hebben gerookt aan kanker zijn overleden. Die verpakking waarschuwt voor velen voor niets. Ik heb ook gerookt. Ik was nog heel erg jong. Van één trekje aan een peukje dat ik op straat vond (ik wilde net zo stoer / groot zijn als mijn vader), ben ik behoorlijk ziek geweest. Gelukkig maar. Ik zou de viespeuk die dat peukje had weggegooid eigenlijk moeten bedanken.
Niet roken betekent niet per definitie dat ik gevrijwaard ben van kanker. Ik weet niet hoeveel schade ik al opgelopen heb. Zelfs van die ene trek en het vele meeroken. We leven helaas in een milieu vol kanker veroorzakende stoffen. Vaak worden producenten ervan de hand boven het hoofd gehouden.
