Het is al weer een tijd geleden dat ik over mijn oma (van vaders kant) schreef. Zij was de eerste van wie ik een overlijden bewust meemaakt. Het maakte diepe indruk op mij. Ik dacht sindsdien vaak aan haar en haar lijdensweg en vond het maar raar, toen mijn opa al vrij snel met een andere vrouw op bezoek kwam. Net alsof oma verraden werd. Maar ach, ik was pas 10 jaar toen mijn oma overleed. Ik vond het zo onrechtvaardig. Ze had een zwaar leven geleid en kreeg ook nog een nare ziekte die haar deed overlijden. Alsof ze extra gestraft werd.
Aan mijn gepieker kwam een eind toen we te horen kregen, dat we naar Curaçao zouden gaan. Dat was een jaar later. Ik werd door dat nieuws blijkbaar zo in beslag genomen, dat oma minder vaak in mijn gedachte opkwam. De mooie tijd op Curaçao (3 jaren) en de periode van een hernieuwde kennismaking met mijn geboortedorp en de oud klasgenoten en familie, werkten helend. Nee, ik ben oma nooit echt vergeten. Maar het gemis was overgegaan in een gevoel van 'het is goed zo'. Ik accepteerde opa's nieuwe vrouw en behandelde haar met respect.
Zo'n drie decennia later ben ik wat geregelder op de begraafplaats. Het valt mij op dat ik bij het zien van de grafsteen van het graf van mijn oma en inmiddels ook overleden opa en tante (zijn 2e vrouw) telkens weer denk : 'Daar rust oma.'
Bij haar thuis klonk nooit muziek van Ambon. Alleen de muziek van mijn opa, die van Dorus, The 3 Jacksons, Johnny Jordaan enz. hield. Alsnog voor oma :
Ander blogs en websites
▼