Soms, heel soms zie ik een moeder op haar fiets voorbijkomen met twee kinderen een een paar tassen met boodschappen aan het stuur. Dat laatste kon, want de moeders van toen hadden nog alles stevig in de hand. Het beeld herinnert mij aan 'vroeger', toen ging dat zo. Moeders die heen en weer vlogen op hun pakezels op wielen. Vaak met een inklapbaar wandelwagentje tegen de fiets aangeplakt. Om de jongste te vervoeren als er gelopen moet worden. Zo'n beeld roept bij mij respect op voor al die moeders die zo bezig waren. Dag in en dag uit. In weer en wind.
Tegenwoordig rijden ze in een auto naar een crèche, om hun kids daar te dumpen. Ze doen inkopen vanachter een computer of smartphone. En anders moet manlief op weg naar huis even langs de super. Zelfs als moeders zelf niet werkt en zij dagelijks de super passeert vanwege schoolgaande kindjes. De luiheid en gemakzucht groeit.
Het is allemaal zo anders geworden. Persoonlijke begeleiding van kinderen is er nauwelijks nog. Veel wordt hen niet meer bijgebracht. Wel worden taken van volwassenen aan hen overgelaten. De ouders van toen zijn een uitstervend ras. Te wijten aan de ikke maatschappij.
Ander blogs en websites
▼