Bij het gebouw aangekomen laat opa Luuk bij een bloembak van zijn rug zakken. In het gebouw is een apart toilet voor de kleintjes. Luuk sjort zich uit zijn krappe zwembroekje en neemt op de witte troon plaats. Hij wil dat opa de deur dicht doet en buiten wacht. Kleine kinderen worden groot. Al is Luuk net 4 jaar geworden. Omdat het wat lang duurt voor een plas, vraagt opa of Luuk al klaar is. Nee, want meneer moet ook nog poepen zegt ie. "Nou lekker dan", denkt opa die zich liever van dat soort activiteiten ver weg houdt. Als opa na verloop van tijd vraagt of Luuk klaar is, klinkt onder de deur door : "Ja!" Als ik de deur opendoe, zie ik Luuk gebukt staan terwijl ie met een sliert wc papier zijn bips staat te vegen. Maar niet alleen zijn bips, ziet opa. De strepen staan ook op zijn onderrug! Opa dreigt even niet goed te worden, maar vermand zich. Hij mag dan niet tegen dat soort taferelen kunnen (hij krijgt last van een anti peristaltische keelgeluiden), weglopen is geen optie. Dus helpt opa Luuk om van zijn bruine strepen af te komen. Met veel nat toiletpapier en geregeld doorspoelen lukt hem dat. Ter afsluiting een billentissue erover en klaar is opa.
Tja, vroeger liet opa zijn eigen kindjes ook niet met een vieze luier of broekje rondlopen als hun mamma niet thuis was. Dan vermande hij zich ook. Kinderen eerst hè.
Als opa met Luuk op zijn rug terugloopt naar de bus, vraagt de kleine man plots bezorgd : "Opa, ben je al moe?" Gelukkig smelt opa niet letterlijk na die vraag. Dan zouden we beiden op de grond liggen. Op het grint. In tegendeel, zo'n vraag van een kind vormt een grote hoeveelheid extra kracht voor opa's rug- en beenspieren. Opgelucht keren we bij de bus terug. Oma zegt : "Wat duurde dat lang." Gelukkig was Luuk al weer aan het spelen. Dus zei ie niet dat het kwam, omdat het oude paard moe was.