Relativeren

Terwijl een zieke een crowdfunding doet om geopereerd te kunnen worden in het buitenland à raison de €60.000, maakt een minister van Volksgezondheid € 6 miljard zoek en laat 'vriendjes' voor tientallen miljoenen aan mondkapjes verdienen.
Als geboren optimist relativeer ik geregeld. Met name als er zich vervelende situaties voordoen. Als ik ziek ben, dan denk ik : "Ach het is maar tijdelijk." of "Het kan erger." En meer van dat soort opbeurende gesprekjes met mezelf. Laatst had ik last van mijn rug omdat ik een radiator blijkbaar verkeerd had getild. Ik had me al die dagen kunnen beklagen over dat stuk verwarmingsijzer, maar dan gaat zo'n dom ding mijn leventje beheersen. En dat zou ik dom van mezelf vinden. Ik ken mensen die al decennia rondsjouwen met zo'n leven. Een leven dat beheerst wordt doordat iemand iets verkeerds zei of deed. Ik zou dat een doodzonde vinden; geleefd worden door een ander. Nee, ik houd de regie over mijn leven liever in eigen hand.
Toch heb ik gedurende een periode te vaak en te veel gerelativeerd. Het was zelfs zo erg, dat ik niets meer belangrijk vond. Op alles en iedereen dacht ik : "Ja, en?" Want ik vond niets meer leuk en/of belangrijk. Dat was natuurlijk ook niet goed. Mijn gevoel  en inlevingsvermogen waren door een reeks van nare gebeurtenissen totaal uit balans geslagen.