Vandaag kregen we te maken met een flinke vlaag wind. Zo uit het niets. Er vloog van alles door de lucht. Sonja had net wat wasgoed opgehangen. Dat lag her en der op het gazon. Een stoel met parasol werd weggeblazen, en de arme Fenna kreeg hem boven op haar. Schaduwdoeken wapperden ook alle kanten op. De beide luifels bleven stevig staan. Daarna was het weer rustig met een aardig windje.
Vaak zit het mee, soms zit het tegen. We hadden vandaag geen zin om te koken. Dus dacht ik : "Kom, ik ga op de fiets naar de snackbar hier in het dorp." Er is hier een restaurant dat ook een snackbar heeft. Ze zijn onderdeel van het Dorpshuis hier in Haler.
Dus ik besloot de kilometer af te leggen in de brandende zon richting het restaurant. Sonja waarschuwde mij, want ze vond het daar nogal doods overkomen. "Telkens als we daar langs fietsen, is er geen kip te zien", zei ze. Ik geef toe, ik heb daar ook nooit een frituurgeur geroken. Maar optimistisch als ik ben, trapte ik me in de hitte naar het restaurant. Al van ver vreesde ik met grote vreze. Want de parasols waren niet uitgeklapt. Het was al zeven uur geweest. Toen ik dichterbij kwam, zag ik een leeg terras. Ik heb zowel de hoofdingang als de aparte toegang voor de snackbar geprobeerd, maar beide zaten op slot. Stom, want ik overwoog nog voor mijn vertrek even te bellen. Maar dat heb ik niet gedaan. Op de deur stond wel een sticker van de ANWB. Het restaurant had een of andere horeca-onderscheiding gekregen in 2021. Daar zijn ze blijkbaar zo van geschrokken, dat de zaak nog steeds dicht is.
Weer terug op de camping hebben we soep met brood met tranen gegeten.
