Nare vragen

In een enquête over het coronavirus kwam ik een rare, zo niet nare vraag tegen. De vraag was : "hoe erg zou u het vinden om iemand anders te besmetten met het coronavirus?" Ook in andere enquêtes kwam ik dergelijke vragen tegen. Zo'n vraag zou ook aan elke automobilist gesteld kunnen worden in de zin van : "wat vindt u ervan als u een andere zou aanrijden?" Ik bedoel, wie gaat er nu dagelijks op pad vanuit de gedachte iemand anders iets aan te doen? Niemand toch zeker. Hooguit de naarlingen die dagelijks hun collega's of buren pesten. Want die zijn er wel. Helaas.

Afgelopen 70 jaar ben ik geregeld door anderen besmet geraakt. Ik heb toen nooit met mijn vingertje naar een ander gewezen. That's life, folks. Mijn gezondheid is primair mijn eigen verantwoordelijkheid. Zo'n enquêtevraag zie ik  als een verkapte vorm van morele chantage. Dat soort chanterend gedoe komt vaker voor. Zoals bij orgaandonatie ('wat als je zelf een nieuw hart nodig hebt?') en collectes voor onderzoek naar allerlei enge ziektes ('wat als je zelf kanker krijgt?'). Die kant van de gezondheid waar men aan de deur geld voor vraagt is een taak van de overheid. Maar die koopt liever wapentuig en helpt liever landen en mensen die geld over de balk smijten.
Als ik met een mondkapje wel in de supermarkt mag komen zonder vooraf getest te zijn, dan is het erg vreemd dat ik niet op andere plekken mag komen zonder test. Zoals de Keukenhof. Lekker buiten nota bene, zoals op veel andere plekken. Trouwens dat mondkapje is ook ongezond. Maar als mensen de hele dag met zo'n ding op hun toet willen rondlopen, mag het van mij. Dat is hun keus. Net zoals wel of niet vaccineren. Vrijheid, blijheid. Maar stop met dat gedram, de opgeblazen statistieken, het angst zaaien en het tegen elkaar opzetten van mensen.