Een bijzondere moeder

Toen ik vorige week het debat volgde, herinnerde Ruttes gedrag mij aan misdaadseries. Daarin werd ook glashard gelogen, terwijl ook in die gevallen veel via beeld en/of geluid was vastgelegd. Bij sommige verkeersovertreders is het ook het geval. Ook als de verbalisant zegt dat de situatie op beeld vastgelegd is, blijven ontkennen. Ik vraag me dan telkens weer af : "Waarom doen mensen zo?" 
Als kind had ik al snel in de gaten, dat jokken of liegen (is erger) geen optie voor mij was. Mijn lieve mamma had immers ogen op haar rug. Volgens haar zag ze op mijn voorhoofd iets staan, dat haar vertelde dat ik niet de waarheid sprak. En als ze me naar iets vroeg, had ze ook nog 'die blik'. Je weet wel, 'die blik', die voldoende was om haar te gehoorzamen. En dus gewoon met de waarheid op de proppen te komen.
Toch ben ik gaan jokken. Dat kwam omdat ik ondanks het opbiechten van de waarheid, toch gestraft werd. Daar had ik als kind al moeite mee. Ik was eerlijk en toch kreeg ik straf. Daarbij ging het in mijn kinderogen over kleine kwesties; kattenkwaad.
Ik moest onwillekeurig aan die kindertijd denken, toen ik Mark Rutte, een volwassen iemand, een week lang zag liegen. Net een kind dat ondanks de aanwezige beeld- en/of geluidsopnames bleef volhouden dat het niet zo was. Inclusief allerlei smoezen en quasi verontwaardiging. Dat alles maakte het voor hem alleen maar nog erger. Ruttes moeder heeft blijkbaar geen ogen op haar rug en beschikte niet over 'die blik' en kon geen voorhoofd lezen. Ik had toch maar een heel bijzondere moeder. In tegenstelling tot Mark Rutte (denk ik) heb ik dit nooit tegen haar gezegd :