Verhalend over de vaccinaties die ik in mijn leven toegediend heb gekregen, kan ik me niet herinneren dat weigeraars (op grond van hun geloof) uitgesloten werden van deelname aan het maatschappelijk leven. Ik herinner me wel discussies in tv- en radioprogramma's in de jaren 60, waarin gehandicapte mensen (als gevolg van de entingsweigering) hun verhaal deden. Hen werd gevraagd hoe ze tegen het besluit van hun ouders aankeken, nu ze in een rolstoel zaten of anderszins beperkt waren. Ik herinner me dat ze geen verwijten uitten. Dat staat me nog goed bij, want ik zou zelf toch boos geweest zijn als mijn ouders mij zo hadden behandeld. Die emotie kwam voort uit het feit dat ik het zo erg voor hen vond, hun hele leven gebonden te zijn aan een rolstoel. Slechts een paar van hen zou de eigen kinderen wel laten vaccineren.
Ik kan me geen gesprekken of opmerkingen herinneren, als zouden deze niet-gevaccineerden een gevaar vormen voor de rest. Logisch, want entingen beschermden toen al enkel de gevaccineerden. Ik kan me evenmin herinneren, dat wie dan ook een entingsbewijs moest tonen. Dat gold enkel voor reizen naar bepaalde bestemmingen in het buitenland. Zoals met name tropische landen. Maar ja, toen was geluk en al het andere nog heel
normaal gewoon.
