Vaak roepen gesprekken herinneringen mij mij op. Dat krijg je als je ouder wordt, hè. Zo moest ik onlangs naar aanleiding van een gebeurtenis denken aan een jong stel met twee kinderen. Het tweetal van 6 en 4 jaar kwam tussen de middag geregeld voor een gesloten huisdeur te staan. Mamma was gaan winkelen of naar vriendinnen toe. Als het regende moest het tweetal maar in de schuur blijven. Soms waren ze alleen thuis. Dan moest de 6 jarige op haar broertje passen. Het arme kind kreeg een keer op haar kop, omdat haar broertje met schoonmaakmiddelen waaronder chloor, uit de keukenkast aan het spelen was. Voor hetzelfde geld had ie de gasknop van het fornuis bediend.
Er zijn nog steeds ouders die nogal erg gemakkelijk over dit soort zaken denken. Ze laten kleine kinderen alleen achter, zonder te beseffen welke en hoe groot de risico's op een ongeluk of misschien zelfs ontvoering zijn. Stel zo'n jonger broertje of zusje raakt ernstig gewond of komt te overlijden, waarmee zadel je dan dat andere kind op? Dat zal voor de rest van zijn/haar leven psychisch beschadigd zijn. Is dat domheid, onkunde, gemakzucht, desinteresse of egoïsme? Zeg het maar, want ik weet het niet. Ik snap zulke ouders helemaal niet. En als er dan toch iets ernstigs gebeurd, dan is het ook in zo'n geval van slecht ouderschap steevast : '...in een onbewaakt ogenblik....enz.'.