Met broodnodige steun

In onze verkeringstijd hadden we al gesproken over onze kinderwens en de opvoeding. Ook wat dat betreft zaten we op een lijn. Een van de punten was, dat onze kinderen nooit in een leeg huis zouden thuiskomen. Een van ons zou altijd aanwezig zijn. Tot aan de basisschoolperiode bleef Sonja thuis. Later ging ze 's avonds werken, maar gedurende die tijd was ik thuis voor de kinderen. Toen een oudere buurtbewoonster op zoek was naar een soort oma-rol, nodigden we haar uit voor een gesprekje. Ze is een aantal keren geweest, zodat ze ook de kinderen kon meemaken en andersom. Ze was

eigenlijk voor ons een soort back up. Toen Sonja overdag (in de ochtend) ging werken, ving de reserve oma de kinderen rond het middaguur op. Sonja kwam een halfuur later thuis van haar werk. Op die manier hebben wij voor de kids gezorgd : er was altijd iemand thuis.
Als ik terugkijk op mijn loopbaan, inclusief de studies, dan is het natuurlijk ook zo dat ik vanwege de steun van Sonja dat allemaal heb kunnen doen. Dus geregeld een bedankje was op z'n plaats. Daarom vond ik het erg fijn, dat tijdens een diploma-uitreiking (Haagse Hogeschool) daar als eerste bij stilgestaan werd. Alle aanwezige partners van de geslaagden werden met een dankwoord toegesproken en kregen ook een bos bloemen.
Nu is het andersom. Opa blijft vaak thuis om op Fenna te passen en het huishouden gaande te houden, terwijl oma voor de kleinkinderen zorgt of de eigen kinderen helpt. Nee hoor, ik hoef geen bloemetje. Ik heb liever chocolade of een kroket.😀