Omdat ik mezelf in een soort van quarantaine geplaatst heb en ik er toch even uit wilde, ben ik in de bus gestapt en in ons huisje op wielen naar Lelystad gereden. Met als bestemming Lelystad Haven. De zon scheen net zoals ik me voelde : vrolijk. Het is inmiddels bijna zeven jaar geleden, toen ik vertrok. Ik was benieuwd naar de veranderingen.
Ik naderde de stad vanuit het oosten. Bij het golfpark, tegenover het Houtribstrand, zag ik dat dicht langs de doorgaande weg ook al woningen staan. Bij de Bataviahaven aangekomen heb ik wat rondgekeken en foto's gemaakt. De oude schuit van Willem Vos heeft nog steeds geamputeerde masten. Ziet er niet uit. Jammer. Lelystad is niet zo sterk in het omgaan met historie. De fraaie Batavia werd eerst ingepikt van Willem Vos om het schip vervolgens te laten verpauperen. Misschien met opzet, want de biomassacentrales schreeuwen om hout(kap).
Rijdend langs het water van het Markermeer, zag ik nog meer nieuwbouw. Naast het grote appartementengebouw is een tweede in aanbouw. Nogal laat, want dat zou zo'n 10 jaar geleden al van start gegaan zijn. Mijn Leiderdorpse kennissen haakten vanwege de bouwstop toen af. Kijkend richting Lelystad Haven, zag ik de contouren van enorme 'schoorstenen' tegen de blauwe lucht afsteken. Toen ik vlakbij het fameuze Werkeiland was, zag ik dat het zuilen van windmolens waren. Ze stonden op pontons.
Na over de Noordersluis gereden te zijn, sloeg ik direct rechtsaf richting de jachthaven. Als ik de draai naar links maak om parallel aan het water richting het restaurant te rijden, zie ik plots een mastodont opdoemen. Een appartementengebouw, dat weinig aansluiting kent met de historie van het stuk grond en de verbouwde barakken. Bijna smakeloos.
Als sluitstuk was ik zeer benieuwd naar een boom. De Klasemaboom. Genoemd naar ir. M Klasema hoofd Dienst der Zuiderzeewerken (1970-
1974). Ruim voor mijn vertrek (2008?) had men de boom flink mishandeld. Men had hem gekortwiekt. Toen twijfelde ik al over zijn voortbestaan. "Om beter te worden", zo zei men toen. Of waren de biomassacentrales al operationeel? Ik heb die boom nog in de volle bloei van zijn leven gezien. Vrij lang zelfs. Een prachtig, statig, monumentaal stuk groene standvastigheid. Nu, ruim 10 jaar later, is de boom zo goed als dood. Het karkas staat er nog. Zijn bestaan doet me denken aan dat van mij en voorgaande generaties, de mannen en vrouwen van stavast, van aanpakken, fatsoen en respect. Ook hen ziet de jongere watjes-generatie liever verdwijnen. Arme boom. Hij is nu het symbool van het beleid van Lelykstad, waar nog steeds geen oog is voor historie.
Met betraande ogen (heet spul dat Fisherman's Friend!) liep ik teleurgesteld terug naar de bus. Wat een stad!
