Zonder hond beter af

Gistermiddag, toen Fenna en ik op stap gingen, kwam ik een oude bekende tegen. En zij ook. Wat een toeval! We hebben behoorlijk lang staan bijpraten. In de sneeuw. Fenna leek geduldig, want ze ging erbij zitten en hield zich koest.
Ze heeft ooit overwogen een hond te nemen, vertelde ze terwijl ze naar de geduldige Fenna keek. Ze heeft daarom eerst een aantal afleveringen van Cesar Milan gevolgd. Toen trok ze de conclusie, dat ze niet zo consequent zou kunnen zijn. "Want ik smelt al als ik zo'n beest in de ogen kijk", zei ze

lachend, "mijn emoties nemen snel de overhand." Ik vond het al heel wat, dat ze vooraf ook zichzelf aan een geschiktheidstest heeft onderworpen. Tijdens het gesprek, kwam iemand met twee keffertjes aanlopen. We hoorden eerst een luid gekef en gegrom. Fenna schoot direct overeind en ging al in de "kom maar op!" houding staan. Er verscheen een zwart hondje. Het hondje liep binnen het aanlijngebied los (natuurlijk!) en werd niet teruggeroepen of gecorrigeerd. Even later verscheen een vrouw. Met nog zo'n (loslopend) hondje, dat ook begon te keffen en grommen. Alleen bleef dit mormel quasi stoer achter de vrouw staan.
De vrouw pakte de eerste op en liep zonder iets te zeggen verder.
Mijn gesprekspartner had de situatie zwijgend gevolgd. Toen zei ze : "Kijk, voor mij nog een reden om geen hond te nemen. Er zijn veel mensen die zich niet aan de regels willen houden. Als ik er iets van zou zeggen, zou zo'n iemand mij een grote mond geven. Daar zit ik ook niet op te wachten." Ze heeft gelijk. Zonder hond kan een mens ook beter af zijn. Andersom ook, maar wat een hond zonder baas? Wolf worden!
We namen afscheid en Fenna en ik gingen op pad.