Het kwam ervan

Al die keren dat ik het zag, heb ik wijselijk mijn mond gehouden. Ik hield het beperkt tot een 'Goede morgen!'. Maar vanmorgen kwam het er toch van. Eerder schreef ik over een meneer met twee grote bouviers. Prachtige beesten, daar niet van. Helaas is meneer te lui om te lopen met zijn honden. Dus staat hij soms minuten lang te wachten op een plek bij een gazon. Totdat de beide beesten hun behoefte hebben gedaan. Meneer ruimt de flinke hopen niet op, maar gaat subiet weer richting huis. Als ie nou 50 -60 meter doorloopt, is ie met z'n honden in het bos. Daar hoef je de poep niet op te ruimen volgens de regelgeving van de gemeente. Maar dat is te ver of te vermoeiend. Meneer is zeer goed ter been, want ik kom hem soms tegen hier in het dorp.
Vanmorgen was het weer het geval. Maar dit keer kon ik me niet meer inhouden. Misschien omdat meneer zich met zijn rug naar mij toekeerde toen hij mij zag aankomen. Zo van "ik zie even niemand". Meneer weet best wel welke de regels hier zijn. Beide honden zaten dit keer tegelijkertijd op het gazon, waar Fenna en ik vaak met de bal spelen, te poepen. Na een vriendelijke begroeting, draaide hij zich om en groette terug. Toen zei ik : "U moet die poep wel opruimen, meneer. Of 50 meter doorlopen naar het bos." Hij draaide zich direct weer om. Dat is voor mij ook een antwoord. Maar goed, hij weet nu hoe ik erover denk. Anderen klagen ook over zijn gedrag, maar durven / willen niets zeggen. Maar ja, ik ben nu eenmaal geen binnenvetter. De gemeente heeft m.i. een goede regeling voor het uitlaten van honden, al zou ik graag handhaving ervan willen zien.