Ik hoorde een mij bekend deuntje. Het bracht me terug in de tijd. In de jaren 70 had ik een collega, die politiek gezien behoorlijk rechts was. Met name in sociaal opzicht. Armen en zieken moesten maar gaan werken, alle uitkeringen schrappen en meer van die zaken, die hij volstrekt onnodig vond. Alsof er alleen werkende en luie mensen waren. Wie niet werkte kreeg volgens hem ook geen eten. Een voor mij overigens bekende uitspraak, die ik als kind soms hoorde. Toen die collega weer eens zijn stokpaardje besteeg, begon ik de Internationale te fluiten. De eerste keer dat ik dat deed, werd ie daar erg boos over. Ik werd uitgemaakt voor communist en verrader. Haha! Mijn andere collega's en ik hadden de grootste lol. Want wat is er leuker dan iemand die kwaad wordt in zo'n geval?
Maar al snel had ie in de gaten, dat ik hem enkel wilde temperen met zijn uitlatingen. Telkens als ie weer begon, begon ik ook weer te fluiten. Dan keek ie even lachend naar mij en stopte hij zijn betoog. We zijn altijd goede collega's gebleven, hoor. Al weet ik niet of ie zijn mening ooit bijgesteld heeft.
