Ploeteren voor minimumloon

Toen ik op medisch advies met mijn handen moest gaan werken en bij voorkeur in de buitenlucht, kwam ik erachter hoe weinig het werk beloond werd. Maar ook in een werkplaats, waar flink gebuffeld moest worden, was de beloning en het respect karig.
Ik heb veel buiten gewerkt. In de kou, de brandende zon en de stromende regen. En al die jaren voor netto zo'n 6 á 7 euro per uur. Soms zelfs nog minder, omdat de werkelijk benodigde tijd niet overeenkwam met de geschatte van mijn werkgever. Toen de cao loskwam stelde mijn werkgever, at het bezorgen

van de post in mijn wijken bijna een uur minder lang zou duren. Op grond daarvan werd ik betaald. Logisch dat bepaalde sujetten post weggooiden.
Ook het werken in de boomgaarden leverde weinig op. In weer en wind bezig zijn en karig beloond worden. Vreemd, want in veel andere gevallen is handwerk juist erg duur. Het is maar net hoe het werkgevers uitkomt.
Om per se een baan te krijgen heb ik zelfs voor jeugdloon gewerkt. Dat hield ik niet lang vol, want mijn werkgever trok een stagiair voor het

werk aan. Ze betaalde liever nog minder al ging dat ten koste van de kwaliteit. Voor mij was het loon van weinig belang. Ik deed het om zinvol bezig te zijn, om te herstellen. Maar voor anderen, waaronder mensen met een gezin en/of met enkel een AOW uitkering, was het inkomen.
Door deze kennismaking met het werken met de handen, kreeg ik een veel betere indruk van de beloning in relatie tot de zwaarte van het werk. Die was behoorlijk uit balans. In het nadeel van de werknemers.