Tijdens een logeerpartijtje in de jaren 50 bij mijn oom en tante in Amsterdam Geuzenveld, ben ik een keer naar Artis geweest. Het zou zo'n 40 jaar duren voordat ik weer terugkeerde in die dierentuin.
Van mijn bezoekje aan Artis herinner ik (nog geen 7 jaar) me nog helder het moment, waarop een oppasser met een jonge olifant aankwam lopen. Mij werd gevraagd of ik op de rug van het beest wilde zitten. Natuurlijk zei ik : "Ja, meneer!" En dus werd ik opgetild en op de brede, harige rug gezet. Ik herinner me nog dat ik nadrukkelijk naar de grote, donkere haren van het jonge beest keek. Ik maakte een kort ritje en werd er toen weer afgetild. Ik weet niet of mijn tante er een foto van gemaakt heeft of gekregen heeft. Er werden namelijk foto's gemaakt. Verder wist ik niets van het gebeuren af.
Het duurde meer dan 60 jaar, toen ik onlangs plots een opvallend berichtje las over een jonge olifant in Amsterdam in de jaren 50. Ik was wat aan het grasduinen in de geschiedenis van die stad. Het verhaalde over de wens van Amsterdammertjes een babyolifant te willen hebben, voor Artis. In die tijd had de dierentuin enkel wijfjes olifanten. Het werd een groots initiatief inclusief een brief van de kids naar premier Nehru van India. Het gevolg was dat in 1954 een kleine olifant per schip in Amsterdam arriveerde. Hij kreeg een groots onthaal, want op de kade hadden zich duizenden mensen verzameld. Het olifantje werd Murugan genoemd en maakte vele tochtjes door de stad. En ja, ik heb dus op dat olifantje gezeten! Murugan dus. Niet eerder geweten. De olifant is 50 jaar geworden.